Jef Verheyen

Na jaren van zoeken en twijfel waarin Vic Gentils (1919-1997) invloeden verwerkt van het expressionisme en van de alomtegenwoordige Picasso en Klee, gaat hij in 1955 abstract schilderen. En als dat ook ontoereikend blijkt gaat hij zijn beroemde assemblages maken. Het zijn wel abstracte composities, maar het wrakhout – meestal omlijstingen van deuren en ramen - dat hij combineert met afgevoerde schilderijlijsten, verwijzen nog naar het schilderij als ‘venster op de wereld’. In die zin is *Anti-peinture I* (1960) niet echt een afscheid maar een evocatie van het schilderkunstig tekort. Gentils maakt kunsthistorische kunst. Met afgedankte versieringen die ooit massaal verkocht werden aan nostalgische kleinburgers, maakt hij nieuw patrimonium. In de witte moderne ruimten die zo graag tijdloos willen zijn, functioneren zijn assemblages als vervreemdende tussenkomsten, objecten die het historische karakter benadrukken van elk voorwerp, elke ruimte. En misschien is de keuze voor sombere tinten zijn manier geweest om aan de schaduw van het expressionisme te ontsnappen, door ironische verwijzing naar die sombere stijl die soms in bitumen verdronk.