De Belgische ZERO-kunstenaar Jef Verheyen (1932-1984) werd bekend als de schilder van lichtstromen en kleurspectra. Hij experimenteerde niet alleen met licht, maar ook met beweging en het onzichtbare als middel om natuurlijke mechanismen op te roepen en universele onderlinge relaties tussen de mens en de omringende wereld bloot te leggen. Hij gebruikte geometrische principes – zijn passie voor meetkunde is ontstaan uit zijn interesse in wiskunde en (Griekse) filosofie – als basis voor harmonie. Verheyen gaf traditionele media en materialen zoals canvas, verf en penselen nooit op om op zoek te gaan naar de essentie van onze natuur.
Voor Jef Verheyen is Lucio Fontana als een
sjamaan. Met zijn werk oefent hij een bezwerende
kracht uit. In deze schets legt Verheyen een
verband tussen Fontana’s geperforeerde keramiek
en de precolumbiaanse kunst van de Mixteken
en Tarasken. De gaten in hun keramiek dienden
om veren in te steken. De schets illustreert hoe
Verheyen in zijn denkwijze diverse culturen van over
de hele wereld met elkaar verbindt. Van het verleden
tot het heden. Zo versterkte Fontana Verheyens
verlangen naar het oproepen van het mystieke en het
universele. Verheyen blijft zelf ook experimenteren
met aardewerk. Deze vierkante gebakken stenen
zijn als monochrome miniatuurschilderijtjes.