De Belgische ZERO-kunstenaar Jef Verheyen (1932-1984) werd bekend als de schilder van lichtstromen en kleurspectra. Hij experimenteerde niet alleen met licht, maar ook met beweging en het onzichtbare als middel om natuurlijke mechanismen op te roepen en universele onderlinge relaties tussen de mens en de omringende wereld bloot te leggen. Hij gebruikte geometrische principes – zijn passie voor meetkunde is ontstaan uit zijn interesse in wiskunde en (Griekse) filosofie – als basis voor harmonie. Verheyen gaf traditionele media en materialen zoals canvas, verf en penselen nooit op om op zoek te gaan naar de essentie van onze natuur.
In september 1957 trekt de 25-jarige Verheyen
voor het eerst naar de moderne grootstad
Milaan. Hij legt er contacten met kunstenaars en
galeriehouders. In februari 1958 organiseert hij
in de Galleria Pater zijn eerste tentoonstelling.
Verheyen beschrijft dat moment als “de start
van een geweldige, spannende geschiedenis.”
Het Italiaanse publiek krijgt er zijn vroegste
schilderijen te zien. Ze vallen op door hun
kosmische of “labyrintische” stijl.
De Italiaans-Argentijnse kunstenaar Lucio
Fontana koopt op de tentoonstelling dit kleine
schilderij. Vandaag behoort het nog steeds tot
de collectie van de Fondazione Lucio Fontana.